ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
ՎԵՐԱՔՆՆԻՉ ՔԱՂԱՔԱՑԻԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆ

Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության Քաղաքացիական գործ թիվ
դատարանի 12.08.2021 թվականի որոշման դեմ ԵԴ/33821/02/21
Նախագահող դատավոր՝ Ա․Սուքոյան

Հրապարակվում է 2021 թվականի հոկտեմբերի 20-ին, Երևան քաղաքում

ՈՐՈՇՈՒՄ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՆՈՒՆԻՑ

Հայաստանի Հանրապետության վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանը (այսուհետ նաև` Վերաքննիչ դատարան),
դատավոր` Հ.ԵՆՈՔՅԱՆ

գրավոր ընթացակարգով քննելով թիվ ԵԴ/33821/02/21 քաղաքացիական գործով` ըստ հայցի «Հայաստանի պետական հետաքրքրությունների ֆոնդ» ՓԲԸ-ի, Դավիթ Փափազյանի ընդդեմ «Հրապարակ օրաթերթ» ՍՊԸ-ի, Սյուզաննա Սիմոնյանի՝ պատիվը, արժանապատվությունը, գործարար համբավն արատավորող տեղեկությունները հերքելու և դրամական փոխհատուցում վճարելու պահանջի մասին, Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի (այսուհետ նաև՝ Դատարան) 12.08.2021 թվականին կայացված «Հայցի ապահովման միջոց կիրառելու վերաբերյալ միջնորդությունը մերժելու մասին» որոշման դեմ «Հայաստանի պետական հետաքրքրությունների ֆոնդ» ՓԲԸ-ի և Դավիթ Փափազյանի (ներկայացուցիչ` Արմեն Ֆերոյան) կողմից բերված վերաքննիչ բողոքը,

ՊԱՐԶԵՑ
1.Գործի դատավարական նախապատմությունը
«Հայաստանի պետական հետաքրքրությունների ֆոնդ» ՓԲԸ-ն և Դավիթ Փափազյանը հայցադիմում է ներկայացրել Դատարան ընդդեմ «Հրապարակ օրաթերթ» ՍՊԸ-ի, Սյուզաննա Սիմոնյանի՝ պատիվը, արժանապատվությունը, գործարար համբավն արատավորող տեղեկությունները հերքելու և դրամական փոխհատուցում վճարելու պահանջի մասին, միաժամանակ ներկայացնելով հայցի ապահովման միջոց կիրառելու մասին միջնորդություն։
Դատարանի 12․08․2021 թվականի որոշմամբ հայցադիմումն ընդունվել է վարույթ, իսկ նույն թվականին կայացված մեկ այլ որոշմամբ մերժվել է հայցի ապահովման միջոց կիրառելու վերաբերյալ միջնորդությունը:
Դատարանի թիվ ԵԴ/33821/02/21 քաղաքացիական գործով 12.08.2021 թվականին կայացված «Հայցի ապահովման միջոց կիրառելու վերաբերյալ միջնորդությունը մերժելու մասին» որոշման դեմ վերաքննիչ բողոք են ներկայացրել «Հայաստանի պետական հետաքրքրությունների ֆոնդ» ՓԲԸ-ն և Դավիթ Փափազյանը (ներկայացուցիչ` Արմեն Ֆերոյան)։
Վերաքննիչ դատարանի 06․10.2021 թվականի որոշմամբ վերաքննիչ բողոքն ընդունվել է Վերաքննիչ դատարանի վարույթ և որոշվել է գործի քննությունն իրականացնել գրավոր ընթացակարգով:
Վերաքննիչ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:

2. Վերաքննիչ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը
Ըստ բողոքաբերների՝ Դատարանը խախտել է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 8-9-րդ հոդվածները, 60-րդ հոդվածի 1-ին մասը, 62-րդ հոդվածի 1-ին և 2-րդ մասերը, 128-րդ, 129-րդ հոդվածները, ՀՀ Սահմանադրական դատարանի ՍԴՈ-1561 որոշումը։
Նշել են, որ սույն գործով հայցի առարկան ի թիվս այլնի հանդիսանում է նաև պատասխանողից հօգուտ հայցվորների գումարի, այն է՝ 3.000.000 ՀՀ դրամի բռնագանձումը։
Հարկ է նկատել, որ հայցագնի չափը և դրա վերաբերյալ պահանջի ակներև բավարարման ենթակա լինելը էական նշանակություն ունեն հայցի ապահովման միջոցների կիրառման հարցը քննարկելիս։ Մասնավորապես, ինչպես բխում է ՀՀ դատական պրակտիկայից՝ փոքր չափերով հայցագնի դեպքում որպես կանոն կալանք չի դրվում պատասխանողի գույքի և դրամական միջոցների վրա, սակայն այն դեպքերում, երբ հայցագնի չափը մեծ է, իսկ դրա վերաբերյալ պահանջը առերևույթ հիմնավոր (տես ՀՀ ՍԴՈ թիվ 1561՝ որոշումը), ապա հայցի ապահովման միջոցը ենթակա է կիրառման։ Նշվածը պայմանավորված է այն հանգամանքով, որ ցածր հայցագների և առերևույթ բավարարման ոչ ենթակա պահանջների դեպքում պատասխանողի գույքի վրա կալանք դնելը կարող է անհամաչափ լինել հետապնդվող նպատակին։ Իսկ մեծ հայցագների և առերևույթ հիմնավոր պահանջների պարագայում անհամաչափության խնդիրը վերանում է։
Սույն գործով հայցագինը կազմում է 3.000.000 ՀՀ դրամ, իսկ դրա հետ կապված պահանջն առերևույթ հիմնավոր է։
Բացի այդ, սույն գործով հայցի ապահովում չկիրառելու արդյունքում պատասխանողը կարող են օտարել իրեն պատկանող գույքը, ներառյալ՝ դրամական միջոցները, բացի այդ, հնարավոր է՝ դատական ակտը կատարելու պահին պատասխանողը փաստացի չունենա հայցագնի չափով գումար։
Վերոգրյալի հաշվառմամբ սույն դեպքում հայցագինը կազմում է 3.000.000 ՀՀ դրամ, պահանջը հիմնավոր է և համաչափության սկզբունքի համատեքստում գնահատելով հայցի ապահովման միջոց կիրառելու հիմքի վերաբերյալ հիմնավորումները և ակնկալվող միջոցը, փաստել է, որ առկա է ողջամիտ համաչափություն պահանջի և ակնկալվող հայցի ապահովման միջոցի միջև, ինչը բավարար է հայցի ապահովման միջոց կիրառելու համար։
Գտնում են, որ Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի 12.08.2021թ. որոշումը՝ «Հայցի ապահովման միջոց կիրառելու միջնորդությունը մերժելու մասին» հիմնավոր և օրինական չէ։
Այսպիսով, դատարանը թույլ է տվել այնպիսի դատավարական սխալ, որը հանգեցրել է չհիմնավորված և չպատճառաբանված դատական ակտի կայացման՝ խախտելով նաև ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի հայցի ապահովման միջոցի վերաբերյալ կանոնակարգումները, որպիսի պայմաններում դատարանի 12.08.2021թ. որոշումը ենթակա է վերացման։
Ելնելով վերոգրյալից խնդրել է վերացնել թիվ ԵԴ/33821/02/21 գործով Երևանի քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի 12.08.2021թ. «Հայցի ապահովման միջոց կիրառելու միջնորդությունը մերժելու վերաբերյալ» որոշումը։

3. Վերաքննիչ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեցող փաստերը.
1. Հայցվորը հայցի ապահովման միջոց կիրառելու մասին միջնորդությամբ Դատարանին խնդրել է կիրառել հայցի ապահովման միջոց՝ պատասխանողներին պատկանող գույքի և դրամական միջոցների վրա հայցագնի, այն է՝ 3 000 000 ՀՀ դրամի չափով արգելանք դնել։ Որպես հիմնավորում նշել է, որ հայցի ապահովում չկիրառելու արդյունքում պատասխանողը կարող է օտարել իրեն պատկանող գույքը, ներառյալ՝ դրամական միջոցները, բացի այդ, հնարավոր է՝ դատական ակտը կատարելու պահին պատասխանողը փաստացի չունենա հայցագնի չափով գումար։
Վերոգրյալի հաշվառմամբ սույն դեպքում հայցագինը կազմում է 3.000.000 ՀՀ դրամ, պահանջը հիմնավոր է և համաչափության սկզբունքի համատեքստում գնահատելով հայցի ապահովման միջոց կիրառելու հիմքի վերաբերյալ հիմնավորումները և ակնկալվող միջոցը, փաստել է, որ առկա է ողջամիտ համաչափություն պահանջի և ակնկալվող հայցի ապահովման միջոցի միջև, ինչը բավարար է հայցի ապահովման միջոց կիրառելու համար (գ․թ․ 14-17)։
2․ Դատարանը 12․08․2021 թվականին կայացված որոշմամբ մերժել է հայցի ապահովման միջոց կիրառելու վերաբերյալ միջնորդությունը՝ այն պատճառաբանությամբ, որ հայցվորի կողմից չեն ներկայացվել դատական ակտի կատարումը դժվարանալու կամ անհնարին դառնալու առնչությամբ փաստարկներ /հայցի ապահովման միջոց կիրառելու հիմքի առկայության վերաբերյալ հիմնավորումներ/, որպիսի պայմաններում այդ մասով միջնորդությունը դատարանը ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 131-րդ հոդվածի 2-րդ մասի հիմքով քննության չի առնում (գ.թ. 2-3):

4. Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումը.
Վերաքննիչ դատարանն անհրաժեշտ է համարում հիշատակել, որ վերաքննիչ բողոքը քննվում է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 379-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված` վերաքննիչ բողոքի հիմքերի և հիմնավորումների սահմաններում:
ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 128-րդ հոդվածի 1-ին մասի 1-ին պարբերության համաձայն՝ առաջին ատյանի դատարանը գործին մասնակցող անձի միջնորդությամբ կիրառում է հայցի ապահովման միջոցներ, եթե նման միջոցներ չձեռնարկելը կարող է անհնարին դարձնել, դժվարացնել դատական ակտի կատարումը, հանգեցնել վեճի առարկա հանդիսացող գույքի փաստացի կամ իրավական վիճակի փոփոխության կամ էական վնաս հասցնել միջնորդություն ներկայացնող անձին, իսկ 129-րդ հոդվածի 3-րդ մասի համաձայն՝ հայցի ապահովման միջոցը պետք է համաչափ լինի ներկայացված պահանջին և հայցի ապահովմամբ հետապնդվող նպատակին:
Նույն օրենսգրքի 130-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն՝ հայցի ապահովման միջոց կիրառելու մասին միջնորդությունը պետք է պարունակի հայցի ապահովման միջոց կիրառելու հիմքի առկայության վերաբերյալ հիմնավորումներ և նշում հայցի ապահովման միջոցի կամ միջոցների մասին:
Վերաքննիչ դատարանն անհրաժեշտ է համարում նշել, որ ՀՀ վճռաբեկ դատարանը իր կայացրած որոշումներում անդրադառնալով հայցի ապահովման միջոցի կիրառման անհրաժեշտությանն արձանագրել է. «Վճռաբեկ դատարանը փաստում է, որ հայցի ապահովումն օրենսդրությամբ նախատեսված՝ անձանց իրավունքների պաշտպանության կարևոր երաշխիքներից մեկն է: Այն ուղղված է անձանց խախտված գույքային իրավունքների իրական ու ամբողջ ծավալով վերականգնելուն: Հայցի ապահովման ինստիտուտի նշանակությունը կայանում է նրանում, որ դրանով պաշտպանվում են հայցվորի օրինական շահերն այն դեպքերից, երբ պատասխանողը կարող է գործել անբարեխիղճ, կամ երբ այդպիսի միջոցները չկիրառելն անհնարին կարող է դարձնել դատական ակտի կատարումը: Վճռաբեկ դատարանն իր նախկին որոշումներում անդրադարձել է հայցի ապահովման դատավարական ինստիտուտի սահմանման օրենսդրական նպատակին: Մասնավորապես` Վճռաբեկ դատարանը նշել է, որ ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 97-րդ հոդվածից հետևում է, որ հայցի ապահովման միջոցի կիրառման անհրաժեշտությունն առաջանում է այն դեպքում, երբ նման միջոց չձեռնարկելը կարող է անհնարին դարձնել կամ դժվարացնել դատական ակտի կատարումը կամ կարող է վատթարացնել վեճի առարկա գույքի վիճակը (տե՛ս, ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի Սպանդարյանի հարկային տեսչությունն ընդդեմ «Ալնես Քոնսթրաքշն» ՍՊԸ-ի թիվ ՎԴ/3511/05/10 գործով ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 27.04.2011 թվականի որոշումը):
Այսպիսով, հայցի ապահովման դատավարական ինստիտուտը կոչված է դատարանի կողմից նախապես ձեռնարկվող որոշակի միջոցներով հնարավոր բացասական հետևանքներից պաշտպանել հայցվորի (ապագա հնարավոր պահանջատիրոջ) իրավունքները և օրինական շահերը: Հաշվի առնելով հայցի ապահովման դատավարական ինստիտուտի նպատակը` օրենսդիրը սահմանել է, որ հայցը բավարարելու մասին վճիռ կայացվելու դեպքում հայցի ապահովման միջոցները պահպանվում են մինչև վճռի կատարումը, ինչը դատական ակտի կատարման կարևորագույն երաշխիք է հանդիսանում: Օրենսդիրը, միաժամանակ, հաշվի առնելով հայցի ապահովման դատավարական ինստիտուտի առանձնահատկությունները, հստակ սահմանել է, որ հայցի ապահովման միջոց ձեռնարկելու, հայցի ապահովումը վերացնելու, ինչպես նաև հայցի ապահովման մեկ միջոցը մեկ այլ միջոցով փոխարինելու կամ հայցի ապահովման միջոցը ձևափոխելու լիազորությամբ օժտված է բացառապես դատարանը, որն իր այդ լիազորությունն իրականացնում է համապատասխան որոշում ընդունելով»:
Քննարկվող պարագայում հայցվորները դիմելով Դատարան պահանջել է պարտավորեցնել պատասխանողներին հրապարակային հերքել www.hraparak.am կայքում հրապարակված Դավիթ Փափազյանի հասցեին հնչեցրած զրպարտչական արտահայտությունները, ինչպես նաև հօգուտ վերջինիս բռնագանձել 2 000 000 ՀՀ դրամ՝ որպես զրպարտության հետևանքով պատվին, արժանապատվությանը պատճառված վնասի հատցում։ Պարտավորեցնել պատասխանողներին հրապարակային ներողություն խնդրել www.hraparak.am կայքում հղմամբ հրապարակված հայցվոր «Հայաստանի պետական հետաքրքրությունների ֆոնդ» ՓԲԸ-ի հասցեին հնչեցրած վիրավորական արտահայտությունների համար։ Ներողությունը ենթակա է հրապարակման նույն կարգով։ Պատասխանողիներին հօգուտ հայցվոր «Հայաստանի պետական հետաքրքրությունների ֆոնդ» ՓԲԸ-ի համապարտությամբ բռնագանձել 1 000 000 ՀՀ դրամ, որպես վիրավորանքի հետևանքով գործարար համբավին պատճառված վնասի հատուցում։
Նույն հայցադիմումով հայցվորը խնդրել է կիրառել հայցի ապահովման միջոց՝ պատասխանողներին պատկանող գույքի և դրամական միջոցների վրա հայցագնի, այն է՝ 3 000 000 ՀՀ դրամի չափով արգելանք դնել։ Որպես հիմնավորում նշել է, որ հայցի ապահովում չկիրառելու արդյունքում պատասխանողը կարող է օտարել իրեն պատկանող գույքը, ներառյալ՝ դրամական միջոցները, բացի այդ, հնարավոր է՝ դատական ակտը կատարելու պահին պատասխանողը փաստացի չունենա հայցագնի չափով գումար։
Վերոգրյալի հաշվառմամբ սույն դեպքում հայցագինը կազմում է 3.000.000 ՀՀ դրամ, պահանջը հիմնավոր է և համաչափության սկզբունքի համատեքստում գնահատելով հայցի ապահովման միջոց կիրառելու հիմքի վերաբերյալ հիմնավորումները և ակնկալվող միջոցը, փաստել է, որ առկա է ողջամիտ համաչափություն պահանջի և ակնկալվող հայցի ապահովման միջոցի միջև, ինչը բավարար է հայցի ապահովման միջոց կիրառելու համար։
Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ տվյալ դեպքում անհրաժեշտ է անդրադառնալ սույն հայցապահանջի առանձնահատկություններին, հիմնավորված լինելուն և ըստ այդմ՝ հայցի ապահովման միջոց կիրառելու անհրաժեշտությանը և նշում է հետևյալը․
ՀՀ սահմանադրական դատարանը 15.11.2011 թվականի թիվ ՍԴՈ-997 որոշմամբ արտահայտել է այն իրավական դիրքորոշումը, որ պետք է առանձնակի վերապահումներով մոտենալ վիրավորանքի համար նյութական փոխհատուցման միջոցների կիրառմանը` նկատի ունենալով, որ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը բազմիցս նշել է, որ հանդուրժողականությունն ու լայն հայացքները ժողովրդավարության հիմքում են, և արտահայտվելու ազատության իրավունքը պաշտպանում է ոչ միայն ընդհանուր առմամբ ընդունելի համարվող խոսքը, այլ նաև հենց այն արտահայտությունները, որոնք կարող են ցնցող, վիրավորական կամ վրդովեցուցիչ համարվել ոմանց կողմից: Բացի այդ, նյութական փոխհատուցում նշանակելիս պետք է ըստ պատշաճի հաշվի առնվի արտահայտվելու ազատության վրա դրանց հնարավոր սահմանափակող ազդեցությունը, ինչպես նաև մատչելի այլ միջոցներով հեղինակության իրավաչափ պաշտպանության հնարավորությունը: ՀՀ սահմանադրական դատարանը նաև նշել է, որ արատավորող արտահայտությունների (գործողությունների) արդյունքում պատճառված վնասի դիմաց որպես առաջնահերթություն անհրաժեշտ է կիրառել ոչ նյութական փոխհատուցման ձևերը։ Նյութական փոխհատուցումը պետք է սահմանափակվի զրպարտության ենթարկված անձի պատվին, արժանապատվությանը կամ գործարար համբավին հասցված անմիջական վնասը հատուցելով, և նշանակվի միայն այն դեպքերում, երբ ոչ նյութական հատուցումը բավարար չէ պատճառված վնասը փոխհատուցելու համար:
Վերոգրյալ իրավական դիրքորոշումների լույսի ներքո Վճռաբեկ դատարանն արձանագրել է, որ հաշվի առնելով այն, որ անձի պատիվը, արժանապատվությունն ու գործարար համբավը ոչ նյութական բարիքներ են, ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 1087.1-րդ հոդվածի 7-րդ և 8-րդ կետերով օրենսդիրը դրանց հասցված վնասը հատուցելու առաջնահերթ ձևեր է սահմանել ոչ նյութական միջոցները՝ նյութական կամ ոչ նյութական հատուցման պահանջ ներկայացնելու ընտրության հարցը վերապահելով վիրավորանքի կամ զրպարտության ենթարկված անձին: Ընդ որում, անձը կարող է պահանջել օրենքով սահմանված հատուցման ձևերից մեկը կամ մի քանիսը: Դա նշանակում է, որ եթե անձը վիրավորանքի կամ զրպարտության համար պահանջել է միայն փոխհատուցման ոչ նյութական միջոց, դատարանը պարտավոր է բավարարվել միայն ոչ նյութական փոխհատուցման միջոց կիրառելով, իսկ եթե անձը պահանջել է հատուցման և՛ ոչ նյութական, և՛ նյութական միջոցներ կիրառել, ապա առաջին հերթին կիրառման է ենթակա հատուցման ոչ նյութական միջոցը և միայն դրա անբավարարության դեպքում դատարանը կարող է կիրառել նյութական փոխհատուցման միջոցը: (տես՝ թիվ ԵԿԴ/1320/02/14 քաղաքացիական գործով Վճռաբեկ դատարանի 02/12/16 թվականի որոշումը)։
Վերոգրյալ որոշումներում արտահայտված իրավական դիրքորոշումները համադրելով սույն հայցի ապահովման միջոց կիրառելու հիմքերի և հիմնավորումներին հետ, Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ հայցվորները իրենց հայցադիմումով նախ պահանջել են ոչ նյութական հատուցում տրամադրել, այն է՝ հրապարակայնորեն հերքել զրպարտչական արտահայտությունների համար և ներողություն խնդրել վիրավորանքի համար, այնուհետև՝ պահանջել են նաև տրամադրել 3 000 000 ՀՀ դրամի չափով նյութական հատուցում։
Վերաքննիչ դատարանն ընդգծում է, որ ելնելով ներկայացված պահանջների առանձնահատկություններից, հայցի հնարավոր բավարարման դեպքում՝ Դատարանը նախ առանջնահերթություն պետք է տա ոչ նյութական հատուցմանը, ապա նոր միայն՝ նյութականին։ Հետևաբար փաստ չէ, որ Դատարանը, հայցը ոչ նյութական պահանջների մասով բավարարելով, կբավարարի նաև նյութական հատուցում տրամադրելու պահանջը, որի պարագայում հայցի ապահովում չկիրառելիս կարող է դժվարին կամ անհնարին դառնալ դատական ակտի կատարումը։ Այսինքն՝ Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ տվյալ դեպքում բացակայում է հայցագնի չափով արգելանք դնելու ձևաչափով հայցի ապահվում կիրառելու անհրաժեշտությունը։ Այլ կերպ ասած՝ սույն պարագայում չի հիմնավորվում հայցի ապահովումը ներկայացված եղանակով չկիրառելու հետևանքով հայցի՝ հնարավոր բավարարման դեպքում, վճռի կատարման դժվարին կամ անհնարին դառնալու հնարավոր հետևանքները։ Բացի այդ՝ հնարավոր է, որ հայցապահանջի բավարարման դեպքում, Դատարանը կիրառի միայն ոչ նյութական հատուցման միջոցով իրավունքի պաշտպանության եղանակը, առանց նյութական հատուցման, ուստի այդ դեպքում առհասարակ հայցագնի չափով արգելանք կիրառելը համաչափ չի կարող դիտվել ներկայացված պահանջին և հայցի ապահովմամբ հետապնդվող նպատակին։ Իսկ բողոքաբերի այն փաստարկը, որ ներկայացված հայցը ակնհայտ հիմնավոր է, Վերաքննիչ դատարանը համարում է վաղաժամ դատողություն, քանի որ այդ հարցի պարզաբանումը կտրվի միայն գործի քննության արդյունքում կայացվելիք և օրինական ուժի մեջ մտած դատական ակտով։ Բացի այդ՝ համոզիչ չէ հայցվորների այն պնդումը, թե պատասխանողները կարող են օտարել իրենց պատկանող գույքը, ներառյալ դրամական միջոցները՝ դատական ակտի կատարումն անհնարին դարձնելու նկատառումներով, քանի որ պատասխանողներից առնվազն մեկը զանգվածային լրատվությամբ զբաղվող ընկերություն է և անտրամաբանական կլիներ, որ վերջինս օտարեր իր գույքը կամ դրամական միջոցները հնարավոր վճռից խուսափելու համար։ Այսինքն՝ Վերաքննիչ դատարանի մոտ գործում է այն ներքին համոզմունքը, որ հայցվորների վկայակոչած փաստարկներով դատական ակտի կատարման դժվարությունը կամ անհնարինությունը չի հիմնավորվում, ուստի հայցի ապահովում կիրառելու անհրաժեշտությունը տվյալ դեպքում բացակայում է։
Ամփոփելով վերոգրյալը, Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ տվյալ դեպքում թեև հայցվորների կողմից ներկայացվել է հայցի ապահովման միջոց կիրառելու հիմքերի վերաբերյալ որոշակի հիմնավորումներ, սակայն դրանք բավարար չեն պահանջված եղանակով հայցի ապահովում կիրառելու համար, քանի որ այդ ձևաչափով հայցի ապահովում միջոցը համաչափ չէ ներկայացված պահանջին և հայցի ապահովմամբ հետապնդով նպատակին։
Նման պայմաններում Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ բողոքաբերի փաստարկները բավարար չեն դատական ակտը վերացնելու համար:
ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 380-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն՝ որոշման դեմ բերված վերաքննիչ բողոքների քննության արդյունքով վերաքննիչ դատարանը մերժում է վերաքննիչ բողոքը` որոշումը թողնելով օրինական ուժի մեջ կամ բավարարելով բողոքը` վերացնում է որոշումը և (կամ) կայացնում է նոր որոշում:
Վերոգրյալի հիման վրա հիմնավոր չհամարելով վերաքննիչ բողոքի հիմքերն ու հիմնավորումները` Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, Դատարանը թույլ չի տվել դատական ակտը վերացնելու համար հիմք հանդիսացող դատական սխալ:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 200-րդ, 380-րդ, 382-րդ, 387-րդ, 391-րդ հոդվածներով Վերաքննիչ դատարանը`

Ո Ր Ո Շ Ե Ց
1. Վերաքննիչ բողոքը մերժել: Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի թիվ ԵԴ/33821/02/21 քաղաքացիական գործով` 12.08.2021 թվականին կայացված որոշումը թողնել օրինական ուժի մեջ:
2. Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում կայացման պահից և ենթակա չէ բողոքարկման:

ԴԱՏԱՎՈՐ Հ. ԵՆՈՔՅԱՆ